‘Knap wat broeder Benoît doet, zelf zou ik dat nooit kunnen, dan zou ik niet meer naar de dansles kunnen gaan’
‘Ik zou het nooit kunnen, bidden en bidden, ik ben wel blij van het eens te zien’ (uitspraken van 2 jongeren)
Zaterdagmorgen. Om 9u komen we aan in de abdij van
Zevenkerken, op ongeveer 5 km van Brugge. Het is een abdij van de
Benedictijnen, in 1899 gebouwd, met een nogal opvallend uiterlijk: de torens
van 7 kerken van Rome met elk een verschillende bouwstijl zijn erin verwerkt.
De abdij ligt heel rustig middenin de bossen. Momenteel wonen er nog 22
monniken, de jongste is 58, ooit waren ze met meer dan 200. Ondanks hun
leeftijd zijn ze erg alert en heel open en jong van geest. Heel opvallend is
het vaste en regelmatige levensritme. De monniken beginnen en eindigen hun dag
in gebed. 4 keer per dag is er een misviering (7u morgengebed (lauden) – 12u
eucharistie – 18u dankgebed (vespers of avond)– 20u30 klein gebed). De
maaltijden zijn op vaste tijdstippen. De stilte en de rust zijn heel erg
voelbaar, vanaf 21u ’s avonds is het helemaal stil in de abdij. Dingen die wij
in ons gewone en dagelijks leven nauwelijks kunnen voorstellen.
Benoît Standaert, schrijver en kluizenaar, laat ons in de
voormiddag een kijkje nemen in de abdij en de tuin. De broeder leert ons hoe
wij kunnen luisteren naar de stilte. Als het stil genoeg is, maken we ruimte en
staan we open voor het woord van Jezus. Hij leert ons hoe we op een eenvoudige
manier een bijbeltekst kunnen lezen en tot ons laten doordringen.
Zijn uiteenzetting wordt afgesloten met een persoonlijk
gesprek met hem. Ziehier enkele van de vragen: Waarom ben je monnik geworden?
Hoe verloopt een normale dag? Draag je altijd een zwart kleed? Ben je verplicht
om naar alle vieringen te gaan? Heb je nooit spijt gehad?
In de eucharistieviering wordt veel ruimte gemaakt voor het
zingen van de psalmen. Daarna zijn we uitgenodigd voor het middagmaal in de
refter. En weeral is het heel stil. We staan er zelf stom van dat we dat
kunnen, eten zonder een praatje te maken met diegene die naast je zit.
In de namiddag verlaten we de abdij en gaan we te voet naar
het Bijbelhuis. We worden heel hartelijk ontvangen door Marleen Palfliet van het Bijbelhuis voor een interactieve
tentoonstelling en een zoektocht. Gelukkig mag er daar wel gepraat worden, de
sfeer is vrolijk en uitgelaten. Daarna is er een film over het huidige
Jeruzalem die verschillende mensen volgt: we zien een Joodse man bidden, we
volgen een Imam, de vriendschap tussen een kristen vrouw en een islamitische
vrouw, iets wat eigenlijk niet zo gebruikelijk is, en tenslotte een Joods
huwelijk. Hoe bidden zij en hoe gaan ze met elkaar om? Wat zijn hun gebruiken?
De namiddag is heel snel voorbij en na het 4-uurtje is het
tijd voor een avondmaal in de refter van de abdij. Net zoals de middag gebeurt
het avondeten weer in stilte.
’s Avonds hebben we nog even tijd voor een interactief spel
in de gastenkamer. En iets na 21u worden we helemaal stil, uit respect voor de
Benedictijnen. Zij hanteren immers na 21 u het principe ‘La Grande Silence’.
Zondagmorgen -naar onze normen heel vroeg om 6 uur en een
uur later om 7 uur- worden we uit onze slaap gewekt door het geluid van de
klokken. Aangezien we niet naar het ochtenddienst gaan, kunnen we gelukkig nog
even blijven liggen. Na het ontbijt om 8 uur vertrekken we terug naar huis met
een blij en dankbaar gevoel. Dit weekend zal wel nog een tijdje blijven
nazinderen.
De catechisten en jongeren van Carpe Diem.
