Op 1 oktober was het dan zover... de langverwachte eerste bijeenkomst van een kersverse vormselgroep: V1
Neen, deze groep heeft nog geen naam!
Daar moeten ze eerst nog een jaartje naartoe werken.
De jonge vormelingen daarentegen hebben wel een naam.
We maakten kennis met Lennert - de enige jongen ocharme, en onder ons beter gekend als 'de strateeg'. Verder was er nog Elise, zwijgt geen 5 seconden en heeft altijd wel een reden om te lachen. Zalig gewoon... Voortaan dus 'tettergat genoemd'.
Ook Laura was van de partij - heeft ook geen moeite met babbelen of plezant zijn. Om het eenvoudig te houden spraken we af dat als er iets misgaat het altijd haar fout is. Dan moeten we daar al niet meer over discussiëren. Eline kon zeker ook haar mannetje staan, allé vrouwtje ... vraag me niet waarom, maar zij is het borsteltje van de groep. Tot slot is er nog Yu-nen. Haar papa kon het niet geloven... maar we moesten warempel om stilte vragen bij de rest van de dames zodat Yu-nen ook eens iets zou kunnen zeggen! Van de slag ben ik haar nickname vergeten... daar moeten jullie mij maar aan herinneren!
Omdat deze groep nog geen catechisten heeft, en het ligt écht niet aan de groep, had ik de eer en het genoegen zelf met hen op weg te gaan.
Ze mochten als kennismaking een voorwerp meebrengen dat hun huis/thuis typeert. Een fleecedekentje vertelde ons dat het bij Yu-nen altijd knus en gezellig is. Een schakelketting symboliseerde de eigenheid en hechtheid van het gezin van Lennert. Het geluid van de vallende ketting waarschuwde ons voor het aantal decibels het gezin produceert wanneer ze samen zijn.
Een Chiro-rokje getuigde van het Chiro-engagement van bijna alle gezinsleden van Elise. Eline toonde aan de hand van haar Volleybal-truitje aan dat alle gezinsleden volleybal spelen, behalve de jongste zus... zij danst liever! Laura had geen voorwerp bij, maar vertelde er wel over. Maar o wee, ook dan ben ik vergeten zeker... Zou ik dan toch te oud worden om nog catechist te zijn? Laura, help je mij op weg?
Het dilemma-spel viel zo hard in de smaak dat we een deel van het programma doorgeschoven hebben naar de volgende bijeenkomst. Na een stevig boke met of zonder choco speelden we nog een vertrouwensspel. En ik moet zeggen... dat zag er al heel goed uit!
Met de belofte dat wij volgende keer ook op de muur gaan schrijven, en een stevig snoepje achter de kiezen, keerde iedereen weer heelhuids naar huis toe!
Volgende keer ook wat beeldmateriaal... beloofd! (allé, als ik het niet vergeet, hé)
Marga
Geen opmerkingen:
Een reactie posten